Akrep ve Yelkovan

Zamana yenik duşmeyen ne varki şu köhne dünyada.Nice çınarları devirdi umursamadığımız şu saatin tik takları, nice devlet gelip geçti yer yüzünden, nice hükümdarların saltanatını yıktı, nice sevdalıları ayırdı, ayrı olanları kavuşturdu şu zaman. Biz kaptırmışken kendimizi gündelik işlerimize hiçte anlayamadık zamanın elimizden kayıp gittiğini, sadece getirdiklerini hatırlayabildik, hesap edemedik götürdüklerini.
Çocukluğumuzu götürüp gençliğimizi verdi bize, zayıflığımızı alıp güç verdi. Bitsin diye dua ettiğimiz ilkokul yıllarını, kurtulmak istediğimiz ilkokul önlüğünü aldı elimizden ve hep giymek istediğimiz takım elbiseyi giydirdi bize. Zamanla bundan da bıkmıştık, takmayı hayal ettiğimiz kravat bir boyunluk olmuştu artık, adam yerine koyuluruz diye giymek istediğimiz okul ceketini, lisede giymez olmuştuk. Neydi bizi böylesine değiştiren bilen var mı acaba?
Ve birgün geldi büyüklerin sözüne geldik hani derler ya "KAFAZİ TUVARA VURUSUZ HAMA İŞ İŞTAN GEÇMİŞ OLU" aynen öle oldu. Şöyle geriye dönüp baktıgımızda okul önlüğü giydiğimiz, kravatı boyunluk saydığımız günleri özler olduk. Dostluklar kurmuştuk daha okul başlamadan bir sürü arkadaşımız olmuştu. Köy çocuğuyduk belki paylaşacak oyuncaklarımız yoktu; ama biz hayallerimizi paylaşırdık. Bazımız doktor, bazımız ögretmen, bazımız asker olurdu. Hiç parkta kumdan ev yapmışlığımız yok belki; ama derede çamurdan ev yapmışlığımız var hiç denizde yüzmemiştik belki; ama ÇORUH'ta yüzmüşlüğümüz var. Her şeyin tadı başkaydı da akşamları top oynamanın tadı bambaşkaydı.
Sonra yollarımız ayrıldı. Ayrılık gününü çekti akreple yelkovan. Hepimiz başka başka yerlere gittik. Kimisi hayat kavgasında kimisi hayallerinin peşinde. Ben hayallerinin peşinden gidenlerdenim ve bir çoğumuz öyleyiz. Yapmamız gereken tek şey ise hayatımızın hangi safhasında olursak olalım zaman bizi nereye götürürse götürsün geldiğimiz yeri yaşadığımız anıları unutmamak, uzun yıllar göremesekte birbirimizi karşılaştığımızda akşamları top oynadığımız günlerdeki gibi dostluklarımızın, arkadaşlıklarımızın devam ettiğini göstermektir. Saygılarımla;
                                                                                                                                                                    Yüksel SEÇGİN